Πραγματικές ή ψεύτικες οι ανησυχίες;
Το θέμα αποτελεί τη μόδα των τελευταίων μηνών μιας και έχουν πέσει «τόνοι» μελάνης κανονικής και ψηφιακής.
Χωρίς να έχω καμία «ειδικότητα» όπως όλοι αυτοί που ευαγγελίζονται πως έχουν, θα αναπτύξω μερικές σκέψεις μου επάνω στο θέμα των Games ή videogames, τη βία σε αυτά και πόσο επηρεάζει πραγματικά τα παιδιά. Η μόνη σχετικότητα μου με το θέμα είναι πως, παίζω από τα 10 μου χρόνια , είμαι στον χώρο των Games άλλα 10 χρόνια, είμαι πατέρας δύο παιδιών όπου από 3,5 χρονών ασχολούνται με υπολογιστή και Games. Σήμερα στα 37 μου, Ε μια άποψη δικαιούμαι να την πω.
Δεν θέλω να αμφισβητήσω την επιστημονική κατάρτιση κανενός, αλλά αρκετοί από τους επιστήμονες, δημοσιογράφους, ψυχολόγους ή πολιτικούς που μιλάνε για το «φαινόμενο», δεν γνωρίζουν τίποτα από παιχνίδια και λίγοι εξ αυτών βλέπουν το θέμα σφαιρικά και όχι αποκομμένο από τα υπόλοιπα θέματα-προβλήματα.
Καταρχήν, υπάρχουν χιλιάδες – εάν όχι εκατομμύρια – τίτλοι βιντεοπαιχνιδιών που πολλά από αυτά δεν είναι «βίαια». Από αυτά υπάρχουν τίτλοι με αθλητικό περιεχόμενο, στρατηγικής, εξομοιωτές, αγώνες moto-auto, παιχνίδια με γρίφους και φυσικά, στρατιωτικά παιχνίδια με γρήγορη δράση, παιχνίδια ρόλων (rpg) και Games που παίζονται μαζικά Online με ρόλους m.m.o.r.p.g (Massive Multi play On line Role Playing Games). Τα πιο διαδεδομένα είναι τα τελευταία καθώς και τα λεγόμενα Fps (First person shooter) τα οποία δεν είναι μόνο «στρατιωτικού περιεχομένου» αλλά γενικότερα έχουν δράση και περιπέτεια.
Για τον απλό άνθρωπο που δεν γνωρίζει πολλά, αναφέρω ότι παιχνίδια του στυλ «άρχοντας των δακτυλιδιών» ή «Conan», ή με θέμα πολεμικό (2ος παγκόσμιος πόλεμος, αστυνόμοι και τρομοκράτες κλπ) είναι ευρέως διαδεδομένα και πάντα επίκαιρα.
Φυσικά έχουμε και τον τελευταίο «σάλο» με το GTA ή Grant Theft Auto όπου «ξαφνικά» τα ΜΜΕ ανακάλυψαν το βίαιο χαρακτήρα του (το παιχνίδι κυκλοφορεί πολλά χρόνια στην αγορά με παλαιότερες εκδόσεις).
Γιατί όμως όλοι ξαφνικά άρχισαν να μιλάνε για την βία στα παιχνίδια και πως τους ήρθε ο πόνος -ο μεγάλος- για τα παιδιά μας και πως μεγαλώνουν με αυτά τα παιχνίδια; Γιατί έχουμε μέχρι και βουλευτές που ασχολούνται με το θέμα – λες και έλυσαν όλα τα υπόλοιπα-;
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Ποια είναι τα παιχνίδια που μεγάλωσαν οι προηγούμενες γενιές;
Θυμάστε τα ξύλινα σπαθιά; Τους κλέφτες και αστυνόμους; Τον πετροπόλεμο μεταξύ γειτονιών στα –τότε- χαντάκια των πόλεων;
Τους πολέμους με τα φυσοκάλαμα αργότερα; Τις σφεντόνες;
Θυμάστε τον μικρό Σερίφη, τον Μπλέηκ με τους λύκους του οντάριο; Μήπως όλοι δεν διαβάζαμε τον μικρό ήρωα; Δεν είχαμε εικονογραφημένη την επανάσταση του 21;
Πόσες φορές δεν γυρνούσαμε με ματωμένα γόνατα και μύτες; Πόσες φορές δεν είχαμε πιαστεί στα χέρια στις αλάνες για ένα πετσί που το λέγαμε μπάλα; Άλλα χρόνια θα μου πείτε. Αλλά, αλήθεια, πότε το παιχνίδι των παιδιών δεν ήταν βίαιο;
Γιατί οι λεγόμενοι «βίαιοι τίτλοι» πουλάνε περισσότερο;
Πρώτα από όλα δείτε στον κινηματογράφο, στη τηλεόραση, στα βιβλία τι πουλάει περισσότερο: Η βία. Όταν λέμε βία όμως μιλάμε για κάθε μορφή αυτής και όχι κατ΄ ανάγκη για τη ωμή σωματική βία. Υπάρχει η ψυχολογική, η οικογενειακή, η πολιτική, η κοινωνική. Η βία του πολέμου, των απόψεων, του ισχυρού. Η βία που είναι βία αλλά ισχυρή και «νόμιμη» ή άτυπη, παράτυπη, επαναλαμβανόμενη, παγιωμένη, απενοχοποιημένη.
Για να μη νομίζετε πως φλυαρώ άδικα θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα: Από παιδί μεγάλωσα με σχολικά βιβλία που λέγανε πως σκοτώσαμε τους Τούρκους –ναι ο Καραϊσκάκης παλούκωσε μερικούς δεκάδες από δαύτους) , πως ο Βουλγαροκτόνος «έτρωγε» τους βούλγαρους, πως οι Έλληνες του Ομήρου νίκησαν τους Τρώες. Αυτή είναι η νόμιμη βία που έχουμε αποδεχτεί (όχι πως ο Όμηρος δεν είναι έργο τέχνης). Στο σχολείο οι δάσκαλοι τότε είχαν «βαρύ χέρι». Αλίμονο έτσι και δεν ήξερες την άσκηση. Σε τραβούσαν από τις ρίζες των μαλλιών μέχρι να σου έρθει επιφοίτηση. Αυτό ήταν βία του ισχυρότερου. Είχαμε και στα θρησκευτικά βιβλία την τιμωρία του Θεού. Μην κάνουμε κάτι και πέσει η φωτιά και μας κάψει. Αυτό είναι η ψυχολογική θεσμοθετημένη βία.
Μετά διαμαρτυρήθηκα στους δρόμους σαν φοιτητής για το πανεπιστήμιο μου και την χάλια παιδία μου, έχοντας τους αστυνομικούς να χτυπάνε επιδεικτικά τα γκλοπ στις ασπίδες. Αυτή είναι ψυχολογική βία – από εξουσία. Σαν πολίτης τώρα βλέπω να «περνάνε» νόμοι παράξενοι, συμφέροντα να απλώνονται, καταπατήσεις να γίνονται, λαδώματα να ευλογούνται ή να αποσιωπούνται, πάντα προς όφελος ισχυρότερων. Αντίθετα το πόπολο τρομοκρατείται από ειδήσεις για επαναλαμβανόμενες ληστείες, ακρίβεια, χρέη και κατασχέσεις, πολέμους, ολέθρους, φόβους τρομοκρατικών χτυπημάτων και κάθε είδηση-μπαμπούλα που θα σε κάνει να κλείνεις ερμητικά το σπίτι σου με 15 λουκέτα για να ηρεμήσεις. Αυτή είναι και ο χειρότερος τύπος Βίας.
Βία στα δελτία ειδήσεων όπου είναι σε ώρες που παρακολουθούν τα παιδιά. Βία σε σήριαλ, βία στους δρόμους, βία σε πολιτικές αποφάσεις –κατά του κακού πάντα βεβαίως-βεβαίως- ορατού και αοράτου τρομοκράτη, ισλαμιστή κατά προτίμηση, Βία στον Αλβανό και κάθε ξένο που «αυτός φταίει για όλα», βία στα γήπεδα, βία ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Καθημερινά αντικρίζουμε τη βία σε όλες της τις μορφές. Μάλιστα με την τηλεόραση σε καθημερινή βάση, η βία έχει γίνει τόσο οικία όσο και οι μορφές των ανθρώπων της 17Ν που καθημερινά επί 1 χρόνο βάλαμε μέσω της TV στα σπίτια μας.
Και ερχόμαστε μετά και λέμε, ότι με όλα αυτά γύρω μας, εάν ένα παιδί παίξει ένα φανταστικό χαρακτήρα σε παιχνίδι «θα γίνει βίαιο»; Δηλαδή τώρα θα τρελαθούμε εντελώς.
Δηλαδή κύριοι βουλευτές, ψυχολόγοι και όποιοι άλλοι, θέλετε να μας πείτε ότι οι χιλιάδες των κλοπών τα προηγούμενα χρόνια έγιναν γιατί το μάθανε από παιδιά σε κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι;
Αυταρχικά βίαια καθεστώτα, εμφύλιοι, φυλετικές μάχες, τρομοκρατικές επιθέσεις, δολοφονίες και ότι άλλο κακό υπάρχει, είναι γιατί τα παιδιά τα μάθανε παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια και ανέπτυξαν βίαιη συμπεριφορά από αρχής του κόσμου μέχρι σήμερα;
Ο πατέρας που χτυπάει τη μητέρα μπροστά στο παιδί, οικογένειες που τσακώνονται στα κανάλια (και χωρίς τα κανάλια), ο οδηγός που νευριασμένα βρίζει στο δρόμο τους πάντες, οι χούλιγκαν στα γήπεδα, η μητέρα που χτυπάει το παιδί της «για παραδειγματισμό», ο γονιός που βιάζει ψυχικά και σωματικά, ο κλέφτης της διπλανής πόρτας, ο νέος που από το 1960 πέφτει στα κυκλώματα ναρκωτικών, ο αστυνομικός που χτυπάει έναν πολίτη (ή η γλάστρα του αστυνομικού) ή ξεφτιλίζει στο τμήμα τον μετανάστη, βασανιστήρια σε νησιά εξορίας ή και σε φυλακές (μη πέσετε από τα σύννεφα υπάρχουν ακόμη) και τόσα άλλα της καθημερινής μας ζωής, είναι απόρροια της «βίας» στο Call of duty ή στο Grand theft auto ?
Για να μη το κουράζω άλλο, δεν είμαι κάποιος φανατικός που υπερασπίζεται τα videogames. Απλά είμαι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, πάντα επιφυλακτικός με την όποια τροφή προσπαθούν να τον ταΐσουν. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ηλίθιοι.
Είμαι υπέρ της ηλικιακής σήμανσης για κάθε παιχνίδι. Άλλο αυτό και διαφορετικό ο πανικός και οι φωνές ανθρώπων που καθημερινά υποκρίνονται ρίχνοντας κάτω από το χαλάκι τα πραγματικά προβλήματα. Το χειρότερο είναι πως αποπροσανατολίζουν τον κόσμο από την πραγματική ΒΙΑ, αφορίζοντας την.
Θέλουμε υγιή ψυχικά και σκεπτόμενα παιδιά;
Οι γονείς δεν φτάνει να αγαπάνε με το να φέρνουν χρήματα στο σπίτι ή αγοράζοντας δώρα. Φτάνει να μιλάνε και να ασχολούνται με τα παιδιά όπως με τους φίλους τους. Τα παιδιά ακούνε, καταλαβαίνουν, αισθάνονται πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε. Θέλουν να τους αφιερώσουμε χρόνο. Να τους μιλήσουμε για το άδικο και το δίκαιο και πότε να υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους. Παρόλο που δεν ξέρουμε όλοι οι γονείς από Games και υπολογιστές, είμαι σίγουρος πως μπορούμε –όταν ΘΕΛΟΥΜΕ- να μάθουμε και να συμβουλέψουμε, όπως κάλλιστα οι μανάδες μας, μας μάθαιναν να περνάμε τον δρόμο παρόλο που δεν ήξεραν να οδηγούν.
Οι πολιτικοί- βουλευτές, φτιάξτε σωστά σχολικά προγράμματα. Μορφώστε τον κόσμο και κυρίως τους γονείς. Δώστε χρόνο και κίνητρα στους νέους ανθρώπους να δημιουργήσουν. Μορφώστε το κεφάλι του λαού. Έτσι δεν θα χρειαστεί να το κόψετε (Ευχολόγιο).
Τα ΜΜΕ. «Είδηση δεν είναι όταν ένα σκύλος δαγκώσει έναν άνθρωπο, αλλά όταν ο άνθρωπος δαγκώσει ένα σκύλο». Μη μας δίνεται άλλη μιζέρια, δεν έχουν «αέρα» τα «παράθυρα» που ανοίγετε. Αντί για θέσεις ακούμε «τελάληδες», τσαμπουκάδες, οργή, παραληρήματα βλακείας. Μη μας δίνεται άλλο τρόμο, βία, αίμα και σπέρμα. Δώστε στους πολίτες πραγματικές ειδήσεις. Δώστε του σωστές εκπομπές. (Ευχολόγιο).
Ο StephenKing– ο διασημότερος εν ζωή συγγραφέας φανταστικής λογοτεχνίας- αρθρογραφώντας στο Entertainmentweekly κατακεραύνωνε την προσπάθεια υποκατάστασης των γονέων από πολιτικούς, τονίζοντας ότι πάντοτε οδηγεί σε καταστροφικά και αντιδημοκρατικά αποτελέσματα. Διαπιστώνει (και εξαγριώνεται) για το πόσο εύκολα οι άνθρωποι της πολιτικής εξουσίας χρησιμοποιούν όλες τις μορφές της λαϊκής κουλτούρας ως αποδιοπομπαίο τράγο, για να τραβήξουν τη προσοχή του κόσμου από θέματα μείζονος κοινωνικής σημασίας.
Τα βιντεοπαιχνίδια είναι είδος ψυχαγωγίας. Είμαι αντίθετος με την υπερβολή στη χρήση, όπως και με κάθε τι που γίνεται σε υπερθετικό βαθμό – ακόμη και το διάβασμα.
Αντικατοπτρίζουν τη κουλτούρα των νέων αντιγράφοντας τον τρόπο ζωής της κοινωνίας και ΟΧΙ δημιουργώντας τον. Μερικά από αυτά αποτελούν έργα σύγχρονης τέχνης και κερδίζουν σε καινοτομία, φαντασία, γραφιστικά και σενάριο.
Ότι ισχύει στη σημερινή κοινωνία, το συναντάμε και στα παιχνίδια-εκτός, εάν θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια και να πούμε πως τα παιδιά μας είναι ηλίθια και δεν βλέπουν την πραγματική διάσταση του κόσμου μας. Μια κοινωνία που υποκρίνεται είναι μια κοινωνία που ποτέ δεν θα μάθει να καταλαβαίνει τα λάθη της και να προχωρά.
Σας ευχαριστώ που φτάσατε ως εδώ διαβάζοντας με.
Με εκτίμηση
Συράκης Μιχάλης.
gnet marketing dir.
Αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε
 Πρόσθεσε το στα αγαπημένα σου (1333) |  Παρέθεσε αυτό το άρθρο στο site σου | Προβολές: 5332
Μόνο οι εγγεγραμμένοι χρήστες μπορούν να γράψουν ένα σχόλιο.
Παρακαλώ κάντε login ή εγγραφείτε. Powered by AkoComment Tweaked Special Edition v.1.4.6
AkoComment © Copyright 2004 by Arthur Konze - www.mamboportal.com
All right reserved |
